İşlerin tam da istediğiniz gibi yürümediği ve parçası olduğunuz bir sistem düşünün. Bu çalıştığınız şirket olabilir, aileniz, siteniz, apartmanınız, hatta ülkeniz olabilir. Bu işlemeyen sistemin tüm fertlerini toplasak ve kötü niyetliler el kaldırsın desek, kaç el kalkar? Bırakın kötü [...]
Bir çoğumuz aynı noktada bulduk kendimizi... Kim ve ne olduğumuzla, çevremizdeki insan, olgu ve olayların kim ve ne oldukları ile ilgili bizi bugüne ve bulunduğumuz yere kadar taşıyan hikayelerimizin tam da gerçek olamayabileceğini fark ettik bir gün. Bir gün fark ettik ki biz aynada yansıyan görüntümüzü kendimiz sanıyoruz, aynadaki görüntünün saçını kesmeye, aynanın üzerine makyaj yapmaya çalışıyoruz. Ve bunu bu şekilde sanmamızın gerçek nedeninin kendimizle ve dünyayla ilgili tanımlarımız üzerinde hiç düşünmememiz, bütün bu tanımları, kimliği, inançları bize verildiklerinde hiç çiğnemeden yutmuş olmamız olduğunu fark ediyoruz belki de.
Danışanım seans başından beri belki 4. kere yöneticisinin ismini söylediğinde, elini boynuna atıyor, bu hareketin pek de farkında olmadan. Bu sefer gözlemimi paylaşıyorum. “Farkında mısın” diyorum, “her yöneticinden bahsettiğinde elini boynuna koyuyor, boynuna masaj yapıyorsun?”. Çoğu zaman olduğu gibi aslında farkında olmasa da hemen bir hikayesi var. Bu aralar çok yorulmuş, onun için arada boynuna masaj yapmak rahatlatıyormuş. Aklıma tıbbi nedenlerle beynin sol ve sağ yarımkürelerini bağlayan dokuları kesilen hastalarla yapılan deneyler geliyor...
Bir lastik firmasının reklamındaki küçük kız babasına soruyordu: “Baba, yıldırım düşse sen tutar mısın?” Arkadaşlar, yıldırım tutulmaz. Ancak nedense biz, hepimiz, düşen yıldırımlarla beraber aslında tutulamayacak, tutulmaması gereken, tutulduğunda başımıza bela açacak şeyleri tutmaya, onlara tutunmaya çalışıyoruz nedense. Biz eskiye, artık zamanı geçmiş olana tutunuyoruz. Biz aslında asla gerçekleşmeyecek, gerçekleşse bile bizi mutlu etmeyecek umutlara tutunuyoruz. Biz doğasında geçip gitmek, akmak, devamlı değişmek olana tutunuyoruz. Biz bize aslında ıstırap verene tutunuyoruz. Bırakmaktan korktuğumuz için kendimizi kitliyoruz, durağanlaşıyoruz, zincirleniyoruz.
...İşte bu nedenle hem koçlar, hem de gelişim yolculuğunda yürüyen herkesin kendi his ve duyguları ile çalışmayı ve bunu başkalarının yapmalarına destek olmayı öğrenmeleri çok önemli. Benim bir koç olarak danışanlarımla kullandığım yaklaşım ve araçlar arasında en fazla etki ve ilerleme yaratan bir kaç teknikten birisi duygu ve hislere farkındalık getirmek ve şimdi ve buradaki deneyime farkındalık getirmek .
Danışanımla konuşuyoruz, zorlandığı bir konu hakkında. Bu konuda bilinebilecek, fark edilebilecek her şeyi bildiği, fark ettiği konusunda emin. “Aslında farkındayım Dost” diyor, “neden böyle yaptığımın, neden böyle tepki verdiğimin farkındayım. Eskiden farkında değildim, hep başkalarını suçluyordum. Ama şimdi farkındayım. Ama yine de değiştiremiyorum!” Bu cümle karşısında, her zaman olduğu gibi biraz şaşırıyorum. Anlamaya çalışıyorum: “Madem farkındasın, nasıl oluyor da değişmiyor, nasıl oluyor da aynı şeyi yapmaya devam ediyorsun?” Bu sefer şaşırma sırası danışanıma geliyor.
Kendilerine koçluk yaptığım tepe yönetim takımı ile ilk 2 günlük takım koçluğu çalıştayımızı yapıyorduk. Çalıştay öncesinde her bir takım üyesi ile birer saat görüşmüş, şirketleri, içinde bulundukları takım ve takım üyeleri arasındaki ilişkilerde neyin işleyip neyin işlemediği ile ilgili düşünce ve duygularını almış, bunları özetleyen raporu da çalışmanın başında herkesle paylaşmıştım. Şimdi takım bu raporda altı çizilen konularla nasıl başa çıkabileceğini bulmaya çalışıyordu. Takımın üyesi olan 9 kişinin birden "bu takımda güven yok" demesinin ne anlama geldiğini ve buradan nasıl çıkabilecekleri, en fazla kafalarını ve yüreklerini zorlayan şeydi... Devamı için tıklayınız...
Bir ülküsü olmalı insanın, zihnimizde dolaşan korku ve hırs dolu düşüncelere değil, bizi oradan oraya vuran ve geçmişin hallolmamış meseleleri ile tetiklenen duygulara değil; kalbimizin, en derin özlemine, yüreğimizin kendimize ve yaşama karşı olan taahhüdüne dayanan... Bizim için bu dünyada geçirdiğimiz süreyi anlamlı kılan, uğruna rahat koltuklarımızdan kalktığımız, güvenli evimizden çıktığımız, zorluklara seve seve katlandığımız bir ülküsü olmalı.
Bazı şeyler var ki üzerinde hiç düşünmeyiz... Aslında durup dışarıdan baksanız çok ilginç olan, ve varoluşumuz açısından, mutlu bir yaşam yaşayabilmek için çok kritik olan şeyler, bizim için olağandır, hatta görünmezdir. Çünkü içinde yaşıyoruzdur o şeylerin. Bir bedenin içinde yaşamak, ve bu fiziksel kütlenin bir yandan nasıl bizim zihnimize, öte yandan nasıl içinde bulunduğu çevreye, dünyaya, hatta yer çekimine tabi olduğunun farkında bile olmamak gibi...
Bir kaç yazıdır varoluşsal acımızın, o hiç geçmeyen tatminsizlik hissimizin kökenlerini, ve bunlardan mutluluğa doğru uzanan yolu araştırıyoruz. Gelin bir kere, bu sefer derli toplu bir biçimde aslında ne olduğunu ve buradan nasıl çıkabileceğimizi, nasıl bir yol izlememiz gerektiğini, yani hapishaneden çıkış planını ortaya koyalım.
